Wanneer we ons kwetsbaar opstellen tonen we kracht
Waar of niet waar?
Ouders, hoe gaan we verder? Wat zijn we met elkaar aan het doen?
Hoe gaan wij als ouders collectief aan onze toekomst en de toekomst van onze kinderen bijdragen
Dat waren een paar vragen uit het filmpje dat ik in mijn vorige blog mee stuurde. (onderaan staat nogmaals de link)
Het filmpje zette me aan het denken.
Hoe gaan wij als ouders met elkaar praten, nu het besef doordringt dat we kinderen anders kunnen begeleiden dan ons vaak geleerd is en dan we zelf meegemaakt hebben. Vanuit een conventionele kijk gaan dingen zoals ze gaan. Dat hoort zo. Zo doen wij dat nou eenmaal.
Van conventioneel naar evolutionair
Vanuit een evolutionair perspectief zijn we in ontwikkeling en veranderen de vormen.
We leren en blijven leren, ongeacht onze leeftijd.
Staan we open voor de feedback van andere ouders?
Ons kwetsbaar opstellen naar andere ouders en vragen om hulp is wat mij betreft een belangrijk onderdeel van het antwoord op de vraag: ‘Hoe kunnen we de volgende stap van conventioneel ouderschap naar evolutionair ouderschap zetten?’
Luisteren naar alle grote en kleine mensen
We kunnen jonge mensen begeleiden naar het vormen van een gezond ego wanneer we zelf feilbaar durven zijn, wanneer we laten zien dat we het niet allemaal/altijd weten.
Te rade gaan bij anderen en luisteren wanneer onze kinderen wat te zeggen hebben is voorwaarde voor deze ontwikkeling.
Kinderen weten ons regelmatig feilloos te wijzen op onze onvolkomenheden.
Ben jij de ouder die dan dankbaar is en beseft dat je kind wijs is of ben je de ouder die zich beschaamd voelt en zich beter voordoet en/of zich verdedigt?
De waarheid bestaat niet
Waarom willen mensen niet dat iemand meekijkt?
Op het moment dat iemand meekijkt moet je je eigen waarheid in het midden leggen. Dan laat je los dat je zeker weet dat je gelijk hebt.
Wat belemmert je om iemand anders mee te laten kijken?
We denken vaak dat we zwak zijn, dat we het zelf moeten kunnen.
Misschien heb je geen gelijk.’ (Als dat blijkt mag je daar blij mee zijn)
Je gaat nou eenmaal geen vuile was buiten hangen, zo ben je het gewend.
Dan kan die vuile was echter ook niet gewassen worden.
Een harde les
Ik, Anne ben niet gestruikeld maar gedonderd, plat op mijn bek.
Ik heb het allemaal van haver tot gort gezien. Mijn verdedigingsmechanismen, mijn trots, mijn onwetendheid.
Een voorbeeld: Wanneer een ouder mij vroeg of ik wilde luisteren en het ging over iets wat me niet lukte, dan luisterde ik slecht of niet en wist ik het zo te draaien dat er van de mogelijke bijdrage niets over bleef en dat ik het op mijn manier verder deed.
Nu ik terug kijk kan ik met compassie zien dat ik dat niet door had.
Dank aan alle ouders die een bijdrage geleverd hebben aan mijn bewustzijn. Pas sinds een aantal jaren kan ik zien dat ik vaak onmogelijk was en dat ik daar niets aan kon doen. Ik deed mijn best. Het was echt onbewust. En ik ben gaan luisteren. Wat bedoelen ze? Ik ben dankbaar voor alle feedback ook al was het vaak niet makkelijk en ja ik ga er voor altijd mee door.
Vraag aan jou
Ik zie hulp vragen als een toonbeeld van kracht. En jij?
Ik nodig je uit om in je eigen leven naar de momenten te kijken waar je geen hulp vroeg en wat dat je kostte.
Kijk ook in je leven waar je dat wel deed en wat het je opleverde.
Doe mee en plaats je antwoord in het vak: ‘Laat wat van je horen’.
Dank je wel, ook namens alle andere ouders die hier wat aan hebben.
De beloofde Link over integral Parenting naar een filmpje van Miriam Mason Martineau die ik ook bij de vorige blog plaatste.
Wil jij deze blog aan 1 ouder doorgeven waarvan jij denkt dat die deze teksten waardeert?
Wat kan ik voor jou betekenen? Neem contact op: contact@samenwijzer.net of bel me 06 10189786
Wat een prachtig thema! ik vind hulp vragen als iets me niet lukt eerlijk gezegd superleuk, omdat ik er zoveel nieuwe dingen van leer, over mezelf, de ander en de duizenden mogelijkheden die er zijn om een probleem op te lossen. Zeker als het om relationele issues gaat, of dat nou met mijn zoon of man is. Ik kijk ook reglmatig op internet en zoek meningen en ideeen op over vergelijkbare kwesties. Je wil niet weten wat ik daar al veel van heb geleerd.
Wat me wel opvalt is, dat ik in face to face gesprekken regelmatig stuit op een soort van medelijden of onbegrip. Dan heb ik het niet over een professional, want die vindt dat juist fijn, maar gewoon mensen om me heen. Ik ben er nog steeds niet helemaal achter van waaruit mensen zo reageren als ik me open en toegeef naar inspiratie van buitenaf te verlangen, omdat ik middenin een blinde vlek ronddool. Misschien omdat hulp vragen inderdaad nog wordt gezien als een zwakte, als blijk van onvermogen ipv. als een kracht of kans?!
Heerlijk zo’n enthousiasteling.
Ik herken medelijden en onbegrip, voeg daar nog troosten aan toe.
Wat ik inmiddels ervaren heb en weet, is dat deze dingen meestal omhoog komen omdat het ongemakkelijk voelt voor de ander. Van Van Van ongemak, pijn, geraaktheid willen veel mensen weg. Wanneer je niet bij het ongemak, de ontboezeming, de pijn die van alles oproep kunt blijven, dan kunnen medelijden, onbegrip troosten het gevolg zijn. Wanneer mensen het niet persoonlijk maken, toestaan wat er gezegd wordt en gebeurd en bovendien aanwezig blijven, dan kan je samen in een gebied komen waar we het even niet weten. Meestal is dat het gebied waar nieuwe stappen, inzichten ontstaan.
Ik probeer wat contacten op te bouwen met ouders in mijn buurt, maar op de een of andere manier loop ik tegen blokkades op. Even een praatje maken als we elkaar toevallig tegenkomen, dat wil men wel. Maar bij elkaar op de koffie om wat te kletsen en de kinderen met elkaar te laten spelen?
Ik heb een aantal weken geleden een ochtendje peuterdansen bij ons thuis georganiseerd en wat kinderen in de buurt uitgenodigd. Geen enkele respons, niet eens van goh wat een leuk idee. Gelukkig kwamen er wel een paar vriendinnen met hun kindje waardoor ik de voorbereidingen niet voor niets had gedaan.
Jammer hoor, misschien loop ik te hard van stapel of is mijn aanpak niet goed? Probeer ik het te hard?
Hallo Patricia
Volharding. Wat je voor ogen hebt, in je hart draagt meenemen naar de volgende ronde. Wat helpt is ouders die dichtbij staan, buren, school, opvang, vragen stellen. Bijvoorbeeld: Zou je het leuk vinden om gezamenlijk activiteiten te doen? Hoe vaak, waar en wat. Dan krijg je antwoorden die je zelf nooit bedacht zou hebben, is het contact gelegd en is er een volgende stap gezet. Je zou ook een steekproef kunnen doen bij de ouders die je uit hebt genodigd voor de peuter-dans. Vond je het leuk, heb je suggesties enz…. Elk antwoord is goed en brengt jou dichter bij de contacten en activiteiten die je voor ogen hebt, die jullie bedenken;-)