Eigenlijk weten/kennen we het allemaal, als we even nadenken. “Schaamte”
Toen ik er 18 jaar geleden met mijn vriend niet uitkwam schaamde ik me en wilde ik in eerste instantie niet toegeven dat ik in een symbiotische relatie terecht was gekomen. Een relatie waar we ons beiden naar de buitenwereld keerden en het samen zogenaamd goed hadden. Die buitenwereld hadden we nodig, bleek, om naar buiten te komen met onze kwaliteiten en onze twijfel, onze onzekerheden en kritiek. We onthielden elkaar en onze omgeving waardevolle mogelijkheden tot groei en ontwikkeling. Die buitenwereld is me erg dierbaar geworden. Transparantie staat hoog op mijn lijst.
Als er iets is waar je niet uitkomt, waarvan je niet weet hoe je er mee verder kan, zijn er regelmatig gedachtes als; Ik moet/wil het zelf kunnen, ze vinden me vast stom, dom, raar. Ik durf niemand te vragen. Ze weten vast ook niet wat het beste is. Ik moet/wil het alleen doen. Niemand snapt dit. Ik schaam me.
Als je jouw onderwerp zou voorleggen aan een zaal vol met mensen en je zou vragen: wie herkent dit, dan zal zeker 70%, maar waarschijnlijk veel meer de hand opsteken, bij vrijwel ieder onderwerp! Dit zeg ik vanuit vele jaren ervaring in een situatie waar deze vraag gesteld werd bij elk onderwerp dat ter sprake kwam.
Wat nu wanneer dit gebeurt als je kinderen hebt en je komt ergens niet uit. Ja er zijn vrienden, familieleden, kennissen, bladen over opvoeding, cursussen, forums……maar uiteindelijk ben jij degene die thuis de beslissingen neemt. Hoe los jij dat op?
Wat deed jij toen je het even niet meer wist?
Wat doe jij als je het even niet meer weet?
Ik nodig je uit om onder dit blog jouw reactie te schrijven.
Welke keuzes maakte of maak jij?
Wil je je ervaringen, inzichten met ons delen?
Samen leren we meer.
Lieve Anne,
Wat ik deed als ik het even niet meer wist?
Met de vinger naar de ander wijzen. Een oordeel over de ander.
Het was veiliger dan naar mezelf te kijken.
Want wat ik toen ook nog deed (als ik al naar mezelf keek) mezelf afkeuren, omdat ik het niet wist of omdat ik vond dat ik het niet goed gedaan had, of omdat ik dacht dat ik niet goed genoeg was.
Wat ik nu doe is: in de spiegel kijken en mezelf afvragen: “Wat laat de ander mij zien of welk gedrag of deel van mij laat de ander mij zien en wat kan ik ervan leren.
Wat ik nu ook doe is zeggen tegen mezelf: “ik ben goed zoals ik ben en ik doe veel dingen goed. De dingen die ik niet goed doe daar kan ik van leren. En wat is goed en wat is fout denk ik nu ik dit schrijf. Er is geen goed of fout. Iets werkt voor mij of niet of iets past bij mij of niet.
Wat ik nu doe past in ieder geval beter bij mij en leer ik meer van dan de ander (ver)oordelen.
Daarom spreekt de zin van Anne mij zo aan: ” Als het hart open blijft, hoeft de verbinding niet verbroken te worden”. Voor mij begint de verbinding bij mezelf en van daaruit met de ander.
Vanuit een open hart voor iedereen die dit leest.
Veel liefs Hetty