In mijn ouderschap doe ik me regelmatig mooier voor dan ik werkelijk ben.
Wie herkent dat? Er zijn genoeg voorbeelden thuis en om ons heen waar we volmondig of schoorvoetend toegeven dat we ons eigen gedrag liever niet erkennen. Dat we niet willen weten dat we er niet uitkomen met onze opgroeiende kinderen, met de verschillende meningen over opvoeden tussen vader en moeder, met de verwijdering en machteloosheid, met de teruggetrokken puber die nauwelijks iets deelt, maar zichtbaar met van alles rondloopt, en vele andere onderwerpen.
Mam je doet me pijn!
Aanleiding tot deze blog was een voorval op een drukke markt. “Mam, je doet me pijn” zei een huilend jongetje van een jaar of 3, terwijl zijn moeder hem voortsleepte. “Loop door en hou je kop”. Dat was het antwoord van de moeder terwijl ze hem aan zijn arm op volwassen hoogte meesleepte. “Mam je doet me pijn” hoorde ik nogmaals en nu gillend.
Ik kreeg tranen in mijn ogen, wilde iets doen, maar wat?
Gelukkig ben ik niet zo.
Thuisgekomen bleef het voorval me bij. Ik dacht na over de vele berichten van echte ontsporingen die we in het nieuws langs zien komen. En ik dan? Gelukkig ben ik niet zo! Ahum…en die keer dan, dat ik tegen mijn dochtertje schreeuwde toen ze voor de zoveelste keer onverstaanbaar antwoord gaf op een vraag? Was ik niet heel blij dat niemand het hoorde en zag?
Luisteren en hulp vragen.
Het heeft mij de nodige tijd en moeite gekost om echt te gaan luisteren. Het heeft me jaren gekost om te beseffen dat hulp vragen een reële, waardevolle en soms noodzakelijke mogelijkheid is.
Het is me pas sinds een aantal jaren duidelijk dat het waardevol en leuk is om hulp te vragen en te krijgen en dat ik er een rijker mens door word in plaats van iemand die het fout doet of heeft gedaan.
Ik heb het geluk gehad dat wij, toen onze dochter klein was samenwoonden met meerdere gezinnen. Het was niet makkelijk en vaak alles behalve comfortabel, maar wat heb ik daar veel van geleerd!
Waardevol
Een van de meest waardevolle momenten was het moment waarop een andere moeder zei: “Ik weet het even niet meer, kan iemand de opvoeding even een paar weken van me overnemen?” Wauw…..gewoon moeder blijven, beschikbaar, een schoot en tegelijkertijd iemand anders vragen om iets over te nemen waarvan je op dat moment onderkent dat het je niet lukt.
Confronterend
Een van de meest confronterende zaken die me toen duidelijk zijn geworden: ouders zijn op z’n zachtst gezegd niet de meest toegankelijke mensen als het gaat om feedback en hulp aanvaarden wanneer ze reageren vanuit onbewuste patronen. Ze zijn niet aanspreekbaar, weten het altijd beter en verdedigen huis en haard om maar te laten zien dat ze het goed bedoelen.
En dat doen ze ook.
Ja, er is ook zoiets als natuurlijk weten wat goed is voor je kind, zodra dat echter overvleugeld wordt door onbewuste reactiepatronen (en daar hebben we er veel van…….) is intuïtie, weten, natuurlijke autoriteit de deur uit.
En ik was ook zo’n ouder!
Omslag
Voor mij is de omslag gekomen op het moment dat ik mijn persoonlijke en spirituele ontwikkeling serieus begon te nemen en het ging toepassen in mijn dagelijkse leven. Dat werpt nog altijd zijn vruchten af.
Wat betekent persoonlijke en spirituele ontwikkeling voor de mate waarin ik hulp durf te vragen? Voor mij heeft dat betekend dat ik me ben gaan realiseren dat de ‘fouten’ die ik maakte, niet persoonlijk zijn. We maken allemaal ‘fouten’, Als we het beter wisten hadden we die fouten niet gemaakt. We zouden veel meer bij elkaar kunnen Herkennen en erkennen.
We zijn niet alleen! Zodra we beseffen dat reactiepatronen herkend kunnen worden en door reflectie, oefening en inzicht veranderd kunnen worden in juiste, volwassen antwoorden zijn we bevrijd uit het lijden.
Wil je leren je reactiepatronen om te zetten in volwassen antwoorden?
Schrijf dan hieronder jouw verhaal en maak kans op een gratis skypecall over dit onderwerp.
Wil je mijn blogs (2x per maand) volgen en automatisch ontvangen?
Dan kun je je inschrijven op mijn website
Uitschrijven gaat ook weer net zo makkelijk.
Bij inschrijving ontvang je een gratis document met tips en quotes over communicatie.
Anne, uit het leven gegrepen en geschreven je blog,
het is daardoor voor mij prettig leesbaar.Ik heb geen kinderen en leef alleen dus ik kan je niet met opvoedings-perikelen voeden
Onlangs schreef ik een blog over sociocratie in het gezin. Een manier van communiceren waarbij we elkaar horen, zien en naar elkaar luisteren.
Maar hoe goed je het ook weet en hoe mooi je erover kunt schrijven; de praktijk is soms toch even wat anders. En inderdaad, wat Anne beschrijft, we gaan dan toch in de reactiemodus of vervallen in oude gewoontes.
Ook ik heb de ervaring dat het lef vraagt om dan stil te staan bij hoe je het oplost. En dat het dan goed is om erover in gesprek te gaan. En dat, als je het niet zo goed alleen lukt, daar dan hulp bij te vragen. Het helpt iedereen verder, overwin dus je schroom en doe het! Vraag hulp of leer hoe je anders kunt reageren in een ontstane situatie. Ik heb dat ook gedaan en pluk er dagelijks de vruchten van!
Hi Anne, mooie open blog en oh zo herkenbaar! Het heeft me ook wat rond gekost om open en eerlijk toe te geven dat ik het ff niet wist en ook hulp durfde te vragen. Sinds ik meer en meer verbonden er mezelf ben, gaat me dit allebei veel beter af, ik mag leren, hoef het niet in 1x goed te doen (ik vond eerst van wel dus). En juist dat menselijke is dan ook wat ik overdraag, hoe fijn!
Dank je voor het delen Anne!
Tja, toen de kinderen geboren worden, wist ik dat met mijn liefde, kracht en overtuigingen ik ze de best mogelijk opvoeding zou geven en het dus goed moest komen. Zwanger van mijn eerste begon ik met twee studies tegelijkertijd, vier kinderen verder heeft de gedrevenheid me niet losgelaten. Toch een beetje jammer, als ik zie dat de kinderen die veel meer aan hun lot zijn overgelaten, of die harder zijn aangepakt, vaak veel sterker in hun schoenen staan. Ik besef nu beter dan toen dat teveel je best doen, het goed willen doen, ook averechts kan werken. Dat kinderen het ook nodig hebben om te weten wat het is om genegeerd te worden, rottige taakjes te krijgen, uitgevoeterd te worden, zodat ze weten wat dat is en hoe ermee om te gaan, als ze in de maatschappij komen te staan. Alles wat ze thuis hebben kunnen leren, hoeven ze niet meer in de maatschappij te leren. Dus ik denk dat ze beter af zijn met een Baba Yaaga-achtige aanpak, dan met een jeugd als van Boeddha, die op latere leeftijd erachter moest komen hoe de wereld eruit kan zien. Natuurlijk, ook dit weer niet doorgeslagen. Het vinden van de juiste balans zit denk ik ook in het durven laten zien van je menselijkheid, in zowel je kracht als je zwaktes. Dan ben je als moeder soms ‘superwoman’ en in momenten van zwakte, geef je ze kans om ‘superchild’ te zijn die het roer even overneemt. Dan nog vraagt het een heel dorp om een kind op te voeden. Daarom zie ik het als essentieel om in een omgeving met gelijkgestemden te wonen. Maar dit is wellicht weer een ander onderwerp.
Heerlijk commentaar Adinda.
Ik geloof zeker dat midden in het leven staan en vallen en opstaan essentieel zijn voor de nodige weerbaarheid en ervaring.
Of kinderen beter af zijn met het één of het ander weet ik niet. We krijgen toch allemaal onze eigen uitdagingen op ons bordje.
Hoe we leren om daar mee om te gaan ligt o.a aan hoe ouders denken en handelen. Cultuur is volgens mij ook een belangrijke factor, evenals de aard van het beestje. Met welke uitdagingen ons kind op de wereld is gekomen hebben we niet zelf bedacht:-)
En ja, dat het een dorp vraagt om een kind op te voeden is een onderwerp dat ik op mijn lijstje heb staan.
Wie weet komt dat volgende keer aan bod.
Wat een mooi blog Anne. Het ontroert me. Mijn dochters zijn 20 en 24 jaar. Een groot deel van hun leven heb ik hen alleen opgevoed. Met vallen en opstaan. Vroeger zou ik zeggen: “met schade en schande”. Maar dat doe ik niet meer. Dat spreekt me ook aan in jouw blog. Juist het idee van falen en schande houdt ons als ouders in een isolement. We durven dan nauwelijks aan onszelf te bekennen dat we niet de ouder zijn die we onze kinderen wensen. Laat staan dat we daar eerlijk over zijn tegenover hen en om hulp durven vragen. Hulp aan hen en aan anderen.
De schade is ook niet zo groot als ik in mijn ergste fantasieën bedacht. Ik ben het hen gaan vragen de laatste vijf jaar (toen ik het aandurfde om er eerlijk naar te kijken). Ja, ze hebben pijn opgelopen door echtscheiding en door mijn gedrag. Ze nemen me dit echter niet kwalijk en ze zien dat ze er de persoon door zijn geworden die ze nu zijn. Ze waarderen het ook dat ik steeds eerlijker ben geworden over mijn eigen ontwikkelingsweg. Mijn sterke en mijn zwakkere punten. Waar we er samen last van hebben, nemen we samen verantwoordelijkheid. Ik let bewust op mijn eigen re-acties (uit pijn of gewoonte) en zij trekken zich niet terug, maar vertellen het me als ik uit de bocht vlieg. Ik doe dat ook voor hen. Zo leren we nu meer en meer samen. Dat is goud! Niet perfect, maar zo echt! Ik loop niet langer op mijn tenen om een beeld hoog te houden. Ik ben mens en moeder met alles er op en er aan.
Mooi Else
Wat een eerlijke ontboezemingen en wat een mooi voorbeeld hoe je kinderen als ze wat ouder zijn, kunt vragen hoe ze jou als moeder ervaren.
Wat een wijsheid van je dochters. Zo echt.
Dank je wel voor je aanvulling.
Dit is zoals ik me deze blog voorstel.
Een plek waar we met elkaar delen en van elkaar leren.
Fijn als je het ook aan andere ouders wil doorvertellen en sturen.
Samen zijn we Wijzer dan alleen:-)