Categorie: gezin en relatie

Daar sta je dan met één of ander opvoedings- of relatievraagstuk, of vlak voor de feestdagen, of in de boekwinkel……voor die enorme boekenkasten. Welk boek is goed? Ook hier geldt: ‘samen zijn we wijzer’.
Wat heb ik me op mijn hals gehaald?
Een lange lijst!
Jullie uitnodigen om je meest favoriete opvoed- en kinder(voor) leesboeken met me te delen, heeft tot gevolg gehad dat er nogal wat reacties kwamen. Via Facebook, mail en Linkedin heb ik de titels van jullie lievelingsboeken ontvangen, waarvoor mijn dank! Fantastisch…
De motivatie achter deze actie is dat ik erg veel gehad heb aan de aanbevelingen van andere ouders en aan het samen bespreken van boeken en films over opvoeding. Dat gun ik iedereen! Hierover later meer…
Hierbij de top 5 opvoedboeken voor volwassenen
1. Luisteren naar kinderen – Thomas Gordon  
Mijn advies aan iedere ouder: lezen! en als het kan een Gordon cursus doen. Dit boek heeft mij en de ouders waar ik mee samen woonde enorm geholpen om me bewust te worden van mijn patronen en om de praktische handvaten in het dagelijkse leven om te zetten in een soepel lopend gezinsleven. Een must voor iedere ouder. We zijn immers niet geschoold om ouder te worden.
2. Opvoeden is geen kunst – J. Rosemond
Een boek dat uitgaat van de ouders. De ouders zijn immers als geliefden begonnen. Een waardevol boek voor ouders die meer willen weten over hoe je om kunt gaan met kroost wat het heft in handen neemt, eigen regels maakt en bepalend is voor de sfeer in huis. Veel voorbeelden en mogelijkheden om te zorgen dat je als ouders het heft in handen blijft houden of terugkrijgt.
Kaders geven, duidelijkheid en een veilige thuishaven creëren voor ieder gezinslid is waar dit boek bij kan helpen.
3. De taal van huilen – Aletha Solter
Zelden zo’n mooi boek gelezen over de betekenis van huilen. Ook hier weer veel praktische voorbeelden, waardoor je gaat herkennen wat er aan de hand is en ook hier is luisteren een belangrijke factor in het omgaan met onze jonge kinderen.
4. Met kinderen groeien – Myla en Jon Kabat-Zinn
Wie schrijft hier een paar zinnen over?
5. Het einde van de opvoeding – Jan Geurtz
Wie schrijft hier een paar zinnen over?

Hierbij 5 (voor)leesboeken voor kinderen.
1. Thomas en de laatste draken – Cornelia Funke (9-10)
2. Alles van vos en haas (5-9)
3. Sara en haar gevederde vriend en Sara en Seth – Jerry en Esther Hicks (v.a 12)
4. Hoe geel weer geel werd – Petra Helbers v.a 6
5. Tijger, tijger is het waar – Byron Katie, 4 vragen voor kinderen. v.a 5,6

Actie: Wil je de volledige lijst ontvangen? Stuur dan een mail naar contact@samenwijzer.net o.v.v opvoedboeken en/of kinderboeken. Deze ‘levende’ lijst, waar ook boeken op staan die niet meer nieuw verkrijgbaar zijn, kan aangevuld worden door iedereen die een boek kent dat bijdraagt tot ‘bewust’ opvoeden.
De kinderboeken hebben met elkaar gemeen dat er waarden, ethiek, wijze lessen in staan die bijdragen aan het bewustzijn van kinderen.

Actie: Samen de lijst uitbreiden?

1. Wil jij jouw tips voor waardevolle boeken hier onder in het veld ‘Laat van je horen’ plaatsen?
2. Wil jij jouw korte boekbeschrijvingen toevoegen, dan zorg ik dat ze in de lijst komen.

Noem ook de boeken die al in de lijst staan, als je ze belangrijk vindt, zo krijgen we een beeld van de meest waardevolle boeken.
Neem ook gerust nog eens een kijkje op de oudere blogs en geef jouw kennis en kunde door een reactie onder de blog te plaatsen.
De meeste blogs hebben onderwerpen die niet aan tijd gebonden zijn. Geef de blog door aan andere ouders en wil je hen vertellen dat ze zich kunnen inschrijven voor mijn blog.

Keep the good work going:-) en geef het door!
Anne

De komende weken zijn bij uitstek de weken waarin weer veel nieuw speelgoed voor ons kroost gekocht wordt.
Zouden we andere cadeaus kunnen bedenken?
Dit verhaal gaat over ervaringen die ik als moeder heb gehad toen mijn dochter jonger was en na schooltijd en in het weekend met andere kinderen op een plek in het bos speelde waar geen speelgoed was.
Dat was de afspraak.
Ze is tot haar 10e naar die plek gegaan.

Spelen

Er was niets
tenminste dat dacht ik
Er was wat er was
zag ik
een stok, zand. Stenen
vieze modderbenen
een gulle lach
herinneringen voor later.
Water, uit de put
een holle boom, een hut
knikkers van klei, gebakken in de oven
houtjes kloven.
De houtkachel brandt
de kinderen spelen
Ik heb ze zich nooit zien vervelen.

Basisbehoeften
Jarenlang was ik betrokken bij deze plek in het bos, waar ouders houten huisjes hadden gebouwd van de bomen die in dat bos stonden.
Het leem tussen de stammen hield de wind en de regen tegen. Binnen was het knus met kussens, een tafel, een kachel. Er was een waterput, een klimnet, vuur, hout, er was van alles, alleen geen speelgoed. Wat we de kinderen mee wilden geven was eenvoud, wat we de kinderen voordeden was leven. Wij waren zo met ons ‘eigen ding’ bezig.  Houthakken voor de kachel, eten maken, water halen, een vuur maken, buiten en binnen, kleien, kaarsen maken, hutten bouwen, groenten en kruiden verbouwen enz. enz.

Hebben kinderen (veel) speelgoed nodig?
Ik ken geen betere persoon dan mijn nu 17-jarige dochter die kan vertellen wat het voor haar betekend heeft dat ze jarenlang zonder speelgoed heeft gespeeld en wat ze er aan gehad heeft.
Thuis had ze wel speelgoed, Een groot deel van haar tijd bracht ze door op die plek in het bos.

Mijn dochter kijkt terug:
Ik ben heel creatief geworden door zo in het bos te spelen.
Ik heb gevoel voor de natuur en kan gewoon vuur maken.
Ik weet hoe ik het kan aanpakken om te overleven.
Ik weet ook hoe je dingen moet maken zoals hutten, pijl en boog, een waterkanaal.
Ik heb geleerd om samen te spelen en dan heb je geen tastbaar ‘gekocht’ speelgoed nodig.
Je kunt overal speelgoed van maken.
Ik heb heel veel kabouterhutjes gemaakt onder boomstronken met van alles wat we in het bos vonden.
We hadden ook dieren om te verzorgen en om mee te spelen. Er was een pony, geitjes, konijnen.
Samen werkten we om de plek mooier te maken en bedachten we spelletjes met eigen regels.
Ik vond het heerlijk om me zo in de natuur te kunnen bewegen.
Als we ruzie hadden dan sloegen we op de gong en kwamen we bij elkaar om het uit te praten, soms geholpen door de volwassenen , maar vaak ook alleen met de kinderen.

Mijn vraag aan jou:
Zou jij jouw tips ten aanzien van sinterklaas- en kerstcadeaus kunnen geven?
Wat zou jij kinderen willen geven anders dan gekocht speelgoed?
Op deze manier hoop ik dat de creativiteit los komt voor de meest fantastische cadeaus, ervaringscadeaus, maak en beleefcadeaus, samen-cadeaus.
Mijn 1e suggestie: Geef een speurtocht met het gezin of de hele familie cadeau. Op een mooie plek, met lekker eten en leuke opdrachten.
Mijn 2e suggestie: Maak zelf een spel met vragen en opdrachten die passen bij de personen uit jouw familie, buurt of gezin, met foto’s en tekeningen die de kinderen herkennen.

Doorsturen?
Wil je deze blog doorsturen naar andere ouders, op facebook zetten enz?
Laten we een heleboel mooie ideeën de wereld insturen, die goed zijn voor onze kinderen, onszelf, onze portemonnee en onze omgeving.

Hebben wij een antwoord op de vraag wanneer iets onze eigen schuld is?
Meestal is ons antwoord gebaseerd op irrationele en emotionele gronden.
Ze is gebaseerd op stemmetjes van onze opvoeders en uit onze cultuur.

We leren van onze fouten
Als we ‘fouten’ maken, dan leren we. Zonder fouten geen vooruitgang.
Als we het anders hadden kunnen doen dan hadden we dat gedaan.
De schuld geven, alsof het voorkomen had kunnen worden, brengt ons in verwarring en het brengt ons niet verder.
Er is iets gebeurd. We hebben iets veroorzaakt waar anderen pijn van hebben, waar anderen onder lijden.
Welke lering kunnen we hieruit trekken?
Kinderen en volwassenen leren van ‘fouten’ en dat is ook de weg.

Fout zijn of iets fout doen?
Schrik en de bereidheid om te kijken zorgen er voor dat we zien dat er iets verkeerd is gegaan.
Iemand die ziet dat hij iets ‘fout’ heeft gedaan, kan er verantwoordelijkheid voor nemen.
We kunnen dan betrokken blijven bij wat er gebeurd is, we kunnen erkennen dat we iets veroorzaakt hebben wat niet fijn is.
Schuld, straf en boete zorgen er voor dat iemand denkt dat ie als persoon fout is en niet dat hij iets fout heeft gedaan.
Als je denkt dat je fout bent, kun je geen verantwoordelijkheid nemen. Dan kom je er tegen in verweer.
Alle energie gaat naar hoe slecht, dom enz. je bent.
Iemand die zich schuldig voelt klapt dicht en kan zich niet met de ander verbinden omdat hij bezig is met zichzelf.

Kinderen en verantwoordelijkheid.
Ik heb ervaren dat kinderen die aangesproken worden op hun gedrag verantwoordelijkheid nemen en bereid zijn de consequenties te dragen voor wat ze hebben veroorzaakt.
Kinderen zijn vaak heel authentiek, betrokken en vol zorg en compassie naar degenen die de dupe zijn van een fout.
In tegenstelling tot kinderen die afgerekend worden op de persoon. Deze kinderen krijgen een stempel, de schrik die ontstaat doordat ze denken dat ze niet goed zijn, zorgt er voor dat ze zich terug trekken. Ze weten niet om te gaan met de hen toegespeelde veroordelingen waar ze zich schuldig onder voelen. Ze komen niet of nauwelijks in beweging, verdedigen zich, geven verklaringen waarom het zo gegaan is.
Herkennen we onszelf hierin ouders?

Een vraag.
Een uitdagende vraag: Hoe denk jij hierover?
Vertel over je ervaringen, geef je mening en ontbloot je billen;-). En: ook wij konden er niets aan doen, ook wij dachten vaak dat wij fout waren en niet dat ons gedrag leidde tot nare gevolgen voor onszelf en/of anderen.

Wil je deze blog toesturen naar andere ouders?
Wil je mijn facebook bedrijfspagina HIER liken?

We hebben allemaal een mening over onze (ex)partner, of we nu gescheiden zijn of niet.
De kunst is zo te communiceren dat je kinderen daar geen last van hebben!
Ga eens samen zitten en bespreek hoe jullie het zo kunnen doen dat de kinderen geen hinder hebben van jullie oordelen over elkaar; ze hebben daar immers niets mee te maken, maar kunnen er wel ongemerkt schade door op lopen.
Laten we ook beseffen dat kinderen leren door na te doen.

Ter illustratie van dit thema kijk naar dit filmpje van SIRE

En deze TED x SF Video van Dr. Shefali Tsabary laat heel helder zien waar ik over schrijf.  Klik  HIER om de video te bekijken.
Haar toespraak raakt me diep en vind ik een aanleiding om jou te vragen om het door te sturen en om onderaan te reageren op de blog en de video.
The statistics beginning at 4:00 should concern us enough to make changes. If you want to know the one reason we hurt our children, listen to her explain it at 6:54. And if you’re curious about how we define worth and value in our society, stick around until 9:10.

Ook in elk ‘gewoon’ gezin
We hoeven niet gescheiden te zijn om ons te realiseren dat woorden veel kapot kunnen maken. Ook in een ‘gewoon’ gezin waar de boel lekker loopt, komt het voor dat ouders negatief over elkaar spreken.
In de supermarkt gehoord: Je vader snapt er niets van!
Of een vader die uit de auto stapt en tegen zijn zoon zegt. Je moeder is zeker weer vergeten dat je naar voetbal moet na school.
Ogenschijnlijk kleine zinnetjes, maar wat doen ze met een kind?
Wat gebeurt daar?

Loyaliteit
Een kind is van nature loyaal aan beide ouders en komt hierdoor in een positie terecht waarbij de ene ouder niet goed en de andere ouder wel goed is. Dat kan bij beide ouders gebeuren.
Elke zin die een aanval is op de andere ouder stelt een kind op de proef en kan hem in disbalans brengen.
We labelen zo makkelijk de gevolgen van gedrag op school, maar houden we ook rekening met de taal die wij als ouders bezigen?
Met de woorden die we gebruiken, ook over andere mensen?
Een lelijk woord zit in een klein hoekje.

Sorry zeggen
Heb je er eenmaal toch iets onaardigs uitgeflapt, zeg dan sorry en vertel je kind dat je boos was en dat het niet fijn was dat je dat over de ander zei.
Zo leert je kind meteen dat gedane zaken wel degelijk een keer nemen.

Hoe deed ik dat?
Ik heb na onze scheiding uitgesproken dat ik nooit, maar dan ook nooit slecht over hem zou spreken in het bijzijn van onze dochter.
En dat is gelukt. Nu onze dochter 17 is grappen we tegenwoordig in elkaars bijzijn wel over onze onhebbelijkheden. Het is niet zo erg als we gekscherend zeggen ‘Ja, je vader is wat verstrooid, een verstrooide professor! En: ‘Ja, je moeder doet te veel dingen tegelijk en dan wordt het een zootje’.
Dat zijn gezonde zaken die, als ze bespreekbaar zijn, ook nog eens kunnen dienen als spiegels waardoor je kunt groeien.

Kortom
Hou je frustraties bij je en kom er doorheen door zelf te reflecteren, hulp te vragen en te beseffen dat frustraties niet bij onze kinderen thuis horen.
Reken maar dat kinderen haarscherp zien waar onze leerpunten zitten. Maak er gebruik van als ze oud genoeg zijn. Luister!
Daar groeien ze van en wij ook.

Wat doe jij?
Wat zie jij, hoor jij, weet jij met betrekking tot dit onderwerp?
En wanneer het niet jezelf betreft, doe/zeg jij iets wanneer jij een andere ouder frustraties hoort ventileren in het bijzijn van kinderen?
Ik zou het leuk vinden als jij één van de mensen bent die een reactie geeft.
Wil je deze blog doorsturen naar andere ouders, hen wijzen op mijn blog, website en op mijn bedrijfspagina op Facebook?