Wie ben je?
Vrouw, moeder, man, vader, loodgieter, zwemjuf, dokter, manager, opgewekt, gesloten, bedroefd, blij, enz, enz.
Is dat zo? Welke voorbeelden geven wij aan onze kinderen?
Wie we werkelijk zijn gaat voorbij aan wie wij denken dat we zijn, wat we doen, wat we kunnen en hebben.
We zijn niet onze geschiedenis, we hebben een geschiedenis.
We zijn ook niet onze cultuur, niet ons gedrag, maar wat dan wel?
Vandaag schrijf ik er over hoe belangrijk het is dat we weten wie we zijn.
Op de meeste scholen krijgen we geen onderricht in mens-zijn, met de nadruk op ZIJN.
We leren vooral wat we moeten doen, wat we niet moeten doen en wat we moeten worden.
Ons volle hoofd.
Welke ouders en leraren beseffen dat hun keuzes en besluiten voor het overgrote deel voortkomen uit aannames, ideeën en meningen van vorige generaties en uit onze cultuur? Ons gedrag is vaak het onbewuste gevolg van kleine en grote trauma’s?
De ideeën, meningen en oordelen tollen rond in ons hoofd, waardoor er geen ruimte is om NU te kijken, te luisteren en te antwoorden.
De dagelijkse praktijk.
Dus voordat we er erg in hebben zeggen we tegen onze kinderen: maak niet zo’n leven! …als ze enthousiast hun volume opschroeven.
Wie zei dat ook al weer, vader, opa, overgrootmoeder?
Dit reactiepatroon vind ik persoonlijk niet ondersteunend voor een kind.
Oefening:
Sluit je ogen en ga dan naar het gebied achter je ogen.
Een enorme grenzeloze ruimte verschijnt. Met je verstand weet je dat er een schedel zit, maar de beleving doet ons vermoeden dat we in een onmetelijke ruimte vertoeven. Dat we die ruimte Zijn.
Sluit je ogen weer en realiseer je dat deze ervaring, waar geen boosheid, geen irritatie en geen lawaai aanwezig is, niet tijdgebonden is en geen grenzen kent.
Nu we mogelijk door deze of een andere ervaring weten dat we niet ons lichaam zijn, noch al het andere waar we aan hechten, kunnen we ons beginnen te beseffen dat wie we zijn te maken heeft met hier en nu volledig aanwezig zijn.
Ons lege hoofd
Nog een oefening: Luister bijvoorbeeld naar de vogels, luister dieper dan je ooit geluisterd hebt. Kun je luisteren zonder mening?
En dan kunnen we dezelfde ervaring hebben als het kijken achter de ogen.
Vanuit dit besef kunnen we iets anders zeggen tegen het kind dat enthousiast en luid van zich laat horen: luister, ik zie en hoor dat je erg veel plezier hebt en dat je door wil gaan met veel lawaai maken…. klopt dat? …kind: ja.
Zou je het ook iets zachter of ergens anders kunnen doen, want ik heb last van mijn oren. Kind: ja hoor!
Wat een verschil, vind je niet?
Reactiepatronen versus wijze, volwassen antwoorden.
Wat we onze kinderen vaak voorleven zijn onze reactiepatronen.
Wat we onze kinderen voor zouden willen leven zijn authentieke, volwassen antwoorden.
Ik denk dat het erg belangrijk is dat we weten wie wij zijn, omdat zij recht hebben op ouders die hen voordoen hoe je kunt leven vanuit een ruim en groot hart, vanuit ruimte, zorg en betrokkenheid.
We kunnen onze onrust, onze boosheid, frustratie, disconnectie en schaamte gebruiken om te ontdekken welke zorg en betrokkenheid er achter zitten. Daar moeten we dan wel even in oefenen, dat krijgen we niet cadeau!
Voorbeeld.
Ik wil een voorbeeld voor kinderen zijn.
Ik val en sta weer op, val weer en sta weer op.
Wil jij dat ook?
Wie meer wil weten over een leeg hoofd kijkt op DEZE pagina.
SCHRIJF MEE ! Hoe ben jij een voorbeeld of wat denk je nodig te hebben?
Met dank aan Junpo Dennis Kelly Roshi die het complete verhaal heeft opgeschreven in zijn boek dat deze week is uitgekomen: THE HEART OF ZEN. Emotionele volwassenheid en wat het betekent om je te bevrijden.
Hartelijke groet
Anne Buiskool
