Twee weken geleden ging mijn blog over de momenten dat je kinderen wel achter het behang zou willen plakken. Toen vroeg ik: Lukt het je om je gedachten en meningen even aan de kant te zetten?
Grote kans dat het lastig is, juist als je boos bent.
Daarom deze week een oefening om je daarop voor te bereiden.
Oefening 1 Expres denken
Als je weer eens de neiging hebt om kinderen achter het behang te plakken, heb je vaak last van gedachten zoals ‘ik vind de kinderen nu echt onuitstaanbaar!’ Vanuit die gedachte zou je bijna iets doen wat de kinderen niet mogen nadoen. Als je ze later vertelt dat ze niet mogen schreeuwen of slaan, is het moeilijk om ze te overtuigen, want ze geloven niet wat je zegt, maar wat je voorleeft.
We weten heel goed dat die gedachte ons belemmert om de kinderen te bereiken, maar hoe zetten we die gedachte van ons af?
Begin met deze oefening als je rust hebt en alleen bent.
1. De gedachte: ‘ik vind hem onuitstaanbaar’ ga je expres en uitgebreid denken en bekijken Zo komen die gedachten in je bewustzijn.
2. Vervolgens geef je jezelf de opdracht om deze gedachte niet te denken. Lukt dat?
3. Laat de gedachte daarna komen en gaan. Er ontstaat ruimte. De gedachte verdwijnt.
4. Nu kun je vanuit een ruimer perspectief bekijken wat er nodig is in die specifieke situatie.
5. Tegenover je staat een jong mens die zijn/haar betrokkenheid op iets of iemand op die specifieke manier laat zien. Wat is er nodig?
Hoe vaker je de oefening doet in situaties die niet acuut zijn, hoe makkelijker het wordt om in acute situaties je gedachte los te laten en vanuit betrokkenheid te handelen.
De eerste 10 mensen die op deze blog reageren ontvangen de digitale versie van de dichtbundel Samen Wijzer.
Wil jij mails met de aankondiging van mijn blogs altijd ontvangen? schrijf je dan in op de home pagina
Ha Anne,
Helemaal waar! Kinderen én volwassenen reageren eerder op wat je doet en voorleeft, dan op wat je ze zegt, zeker als je zelf het goede voorbeeld niet geeft. Het blijft altijd een uitdaging om dat goede voorbeeld te geven…
Ja, en de vraag: wat wil ik mijn kinderen voorleven, confronteert me regelmatig met gedrag waar ik niet trots op ben. Prachtig moment om met compassie en zonder schuldgevoel te zien dat ik me blijf ontwikkelen 🙂
Lijkt me de moeite waard om te proberen; maar hoe doe je:
Laat de gedachte daarna komen en gaan……
Hallo Wilga, mooie vraag…..Met: Lijkt me de moeite waard om te proberen, geef je aan dat je stap 1 en 2 nog niet gedaan hebt. Met de eerste stap kan ik niet zien wat er om de hoek is.
Ik ga het niet verklappen….Ik nodig je uit om het te doen.
Mocht je er niet uitkomen, zoek dan even contact via het contact formulier.
Hoi Anne,
Het was mooi om de oefening te doen.
Ik heb hem 3 keer op dezelfde persoon gedaan. Ik schoot in de lach toen het ruimer werd. “De wereld is een weerspiegeling van mij”
Liefs Margo
😉
Hoi Anne,
mooie oefening en heel waardevol.
Laat de emotie er gewoon zijn, hij is er toch.
Wat misschien nog een leuk boek is om hierover te lezen is
De Ontknoping van Marinus Knoope. Die helpt je om de emotie duidelijk te krijgen. Echt een aanrader.
Kinderen (jonge en oudere) die in onze ogen negatief gedrag vertonen hebben daar volgens mij bijna altijd een reden voor. Als we die reden begrepen hebben verandert boosheid soms in begrip, een lachbui of een constructief gesprek.
Neemt niet weg dat boosheid soms gewoon moet kunnen. Een kind dat zijn eigen ouders nog nooit boos heeft gezien zal wel heel hard schrikken als hij de wijde wereld intrekt…
Hallo Saskia
Mooie voorzet! Boosheid is niets anders dan intense betrokkenheid op iets of iemand en heeft net als je zegt iets te vertellen. Wanneer we daar naar luisteren komen we altijd verder. Wanneer boosheid uitgedrukt wordt in geweld naar buiten of naar binnen (fysiek en/of verbaal) dan is dat wat mij betreft het moment waarop stop gezegd kan worden. Stop, om vervolgens te vragen waar het over of om gaat. De grens zit volgens mij niet bij boos (dat is lekker, gezond en kan opluchten) maar bij de wijze waarop die boosheid in geweld uitgedrukt wordt, bijna altijd gevolgd door verlies van contact.
Ha, leuke blog! De oefening helpt om te onthechten van gedachten, en de werkelijkheid wordt gecreëerd door gedachten. Mooi hoe er humor ontstaat in de ruimte.
Ik vraag me wel af of mensen die geen ervaring hebben met meditatie of iets dergelijks ook iets met deze oefening kunnen?
Kinderen achter het behang plakken? Weerspiegelt het gedrag van onze kinderen (of dieren) niet onze eigen gemoedstoestand? Wat betreft “Boosheid”: is de achterliggende reden niets anders dan frustratie? Gewoon aangeleerd gedrag? Boosheid vermindert naar mijn mening altijd de kwaliteit van een relatie in meer of mindere mate. Net als het inhouden van boosheid. Ik geloof dan ook niet dat je iets positiefs van boosheid kan leren. Boosheid zie ik als destructief en onmacht. Mensen en kinderen leren boosheid niet nodig te hebben om hun frustraties aan te pakken en zelfs, nog beter, te voorkomen lijkt mij de sleutel voor een duurzame en diepgaande, warme relatie. Mensen dit leren zorgt voor minder stress, spanning etc. en geeft meer geluk. Tenminste, zo denk ik erover 🙂
Hallo Hester
Inmiddels zie ik dat achter iedere vlucht, schaamte, boosheid, intense betrokkenheid schuil gaat bij iets of iemand. Iets gaat je erg aan het hart. Prachtig vind ik dat. Wanneer we vanuit die intense heldere en hart gevoelde betrokkenheid handelen zet dat zoden aan de dijk. Dat zijn mijns inziens sleutels voor duurzame relaties. Wanneer de boosheid uitgedrukt wordt in destructief gedrag naar binnen of naar buiten niet. De pure boosheid verteld iets. Onbewust geweld naar binnen of naar buiten maakt kapot. Leren verstaan; wat wil hier gezegd worden voorbij de gedachten, ideeën, meningen vanuit het verleden.
Ook wel: Je onrust is je bevrijding. Dank je wel voor je input.