Auteur: Anne Buiskool

Ze luisteren nooit!
Laatst hoorde ik bij een strandpaviljoen een moeder en twee  oma’s met elkaar over de kinderen spreken. ‘De kinderen luisteren niet’ , zei de moeder. ‘Ze luisteren nooit!’ Er werd over de kinderen gesproken terwijl ze er bij aanwezig waren.

We doen niets fout
Regelmatig kom ik in gesprek met ouders over onderwerpen die me raken zonder dat de ouders zich aangevallen voelen. Zonder dat ze het idee hebben dat ze iets fout doen, dan ontstaan er prachtige en waardevolle gesprekken. Vaak ligt het ook te gevoelig en dan lukt het niet, dan is het niet de juiste tijd, ben ik niet de juiste persoon, of komt er een antwoord in de trant van: ‘dat doe ik al.’

Aanspreekbaar
In dit ‘Paviljoen voorbeeld’ vroeg ik de moeder of ze geïnteresseerd was om van mij te horen wat mij geholpen had om te zorgen dat kinderen gaan luisteren. Ze antwoordde dat ze dat wel wilde.
Ik was echter nauwelijks gestart of ze zei: ‘o dat doe ik al!’
Te gevoelig!? Was ik te snel? Ik was vroeger regelmatig zelf niet aanspreekbaar als anderen me wilden laten zien dat het ook anders kon.

Film
Deze week ontving ik een filmpje van Miriam Mason Martineau, iemand die ik al een tijdje volg. Ze brengt op liefdevolle wijze vanuit een integrale visie drie belangrijke ‘practices’ in de opvoeding in beeld.

1.   Leer kijken door de ogen van je kind

2.   Contact met je kind is altijd stap één

3.   Neem niets persoonlijk

Vanaf het moment dat ik me meer bewust werd van mijn defensieve houding ten opzichte van mensen die me iets wilden zeggen of vragen over mijn manier van opvoeden heb ik besloten om me open te stellen en is mijn persoonlijke ontwikkeling in een stroomversnelling terecht gekomen.
Ik wilde me ontwikkelen omdat ik dan een beter voorbeeld zou zijn, een betere moeder, een beter mens. Er vanuit gaande dat ik al goed was, maar dat het de onbewuste (doorgegeven) patronen waren die me in de weg zaten.

Hierbij het filmpje van Miriam.

Mijn vragen aan jou:
Wat herken je?
Wil je ons vertellen hoe jij omgaat met wat Miriam in het filmpje vertelt?
Hoe ontwikkel jij je?
Ik zie de antwoorden graag tegemoet in het veld onder de blog en zou het op prijs stellen als je deze blog naar andere ouders zou willen sturen, op facebook zetten, twitteren.

Wil je meer weten, neem dan contact op: contact@samenwijzer.net of bel me  06 10189786

De kunst van het vergelijken!

Wanneer ik hoor: een plofkip of een biokip, dan ben ik blij dat ik kan vergelijken. Ook wanneer het gaat om de schoolkeuze voor mijn kind en zo zijn er talloze andere voorbeelden. Vergelijken is een kwaliteit en levert ook vaak kwaliteit op.

Cultureel bepaald?
Wat nu als het ook een cultureel bepaald fenomeen is waar we op andere manieren helemaal niet zo blij mee zijn? En wat als vergelijken soms schade kan doen?

Is dat echt belangrijk?
Ik stond van de week op het schoolplein te wachten en ving de gesprekken van een paar ouders op. ‘Ja die van mij kon al lezen toen hij 4 was’. ‘O maar mijn zoontje was erg snel met lopen’, gevolgd door: ‘zo snel was ik vroeger ook’.
Één van de ouders stelde de vraag: ’Is dat echt belangrijk’?
Er werd nog wat verdedigd en gesputterd, maar de teneur van het gesprek was nu: ze mogen het allemaal in hun eigen tempo doen.
Dat is nu precies het thema van mijn blog.

Eigen tempo
Toen mijn dochter niet zo’n snelle schrijver/lezer bleek te zijn en er op de Democratische school waar ze zit ook niet veel aan gedaan werd, ben ik toch wel even in de valkuil van de angst en het vergelijken gestapt. Hoe doen meisjes van haar leeftijd het? Ik realiseerde me ook dat ik bezig was om iets te voorkomen, dat ik vanuit een patroon reageerde en dat het compensatiegedrag was, ingegeven vanuit mijn verleden tijd.

Beetje hulp
Met hulp van de docenten op school leerde ik me afstemmen op haar, wie is zij nu op school? Wat kan ze goed? Geen vergelijk, maar authenticiteit. Nu, hier, vandaag. Wat een mooi mens en wat trots ben ik op de manier waarop ze zich in de school beweegt, zaken organiseert, de leiding neemt. Wat een verrassing dat ze opeens in zeer korte tijd goed Engels spreekt.

Uniek
Iedere vergelijking gaat mank. We zien en horen het kind niet, wanneer we het vergelijken met andere kinderen. Wat doet en kan hij/zij en wat nog niet. Wanneer we vergelijken gaan we voorbij aan wie deze jonge mens is, hoe hij/zij zich op unieke wijze uitdrukt.  Veel kinderen gaan op hun tenen lopen en raken het contact met hun intrinsieke motivatie kwijt omdat ze moeten voldoen aan wat de norm is, omdat ze moeten kunnen wat zogenaamd leeftijdsconform is.
Er zijn genoeg voorbeelden van kinderen die zeer geslaagd deelnemen aan dit aardse paradijs vanuit een zelf gekozen ritme.

Vergelijken is goed, maar kijk uit waar en wanneer je het doet.
Moeders en vaders mogen we alsjeblieft ontspannen, en er op vertrouwen dat gezond verstand en intuïtie belangrijke raadgevers zijn.
Vergelijken is goed, maar kijk uit waar en wanneer je het doet.

Waar heb jij twijfels over als het gaat om het vergelijken van kinderen, het vergelijken van jezelf met anderen?
Weet jij wat wel of niet ondersteunend is?

Schrijf je reactie onder deze blog en krijg, indien je daar prijs op stelt, een gesprek cadeau.

Wil je mijn blogs (2x per maand) volgen en automatisch ontvangen?
Dan kun je je inschrijven op deze website.
Vul naam en mailadres rechts bovenaan in.
Uitschrijven gaat ook weer net zo simpel.

Bij inschrijving ontvang je een gratis document met tips en citaten over communicatie.

Ga voor meer informatie over bijeenkomsten, gesprekken en andere mogelijkheden naar de menubalk.

Een mooie dag gewenst.

In mijn ouderschap doe ik me regelmatig mooier voor dan ik werkelijk ben.

Wie herkent dat? Er zijn genoeg voorbeelden thuis en om ons heen waar we volmondig of schoorvoetend toegeven dat we ons eigen gedrag liever niet erkennen. Dat we niet willen weten dat we er niet uitkomen met onze opgroeiende kinderen, met de verschillende meningen over opvoeden tussen vader en moeder, met de verwijdering en machteloosheid, met de teruggetrokken puber die nauwelijks iets deelt, maar zichtbaar met van alles rondloopt, en vele andere onderwerpen.

Mam je doet me pijn!
Aanleiding tot deze blog was een voorval op een drukke markt. “Mam, je doet me pijn” zei een huilend jongetje van een jaar of 3, terwijl zijn moeder hem voortsleepte. “Loop door en hou je kop”. Dat was het antwoord van de moeder terwijl ze hem aan zijn arm op volwassen hoogte meesleepte. “Mam je doet me pijn” hoorde ik nogmaals en nu gillend.
Ik kreeg tranen in mijn ogen, wilde iets doen, maar wat?

Gelukkig ben ik niet zo.
Thuisgekomen bleef het voorval me bij. Ik dacht na over de vele berichten van echte ontsporingen die we in het nieuws langs zien komen. En ik dan? Gelukkig ben ik niet zo! Ahum…en die keer dan, dat ik tegen mijn dochtertje schreeuwde toen ze voor de zoveelste keer onverstaanbaar antwoord gaf op een vraag? Was ik niet heel blij dat niemand het hoorde en zag?

Luisteren en hulp vragen.
Het heeft mij de nodige tijd en moeite gekost om echt te gaan luisteren. Het heeft me jaren gekost om te beseffen dat hulp vragen een reële, waardevolle en soms noodzakelijke mogelijkheid is.
Het is me pas sinds een aantal jaren duidelijk dat het waardevol en leuk is om hulp te vragen en te krijgen en dat ik er een rijker mens door word in plaats van iemand die het fout doet of heeft gedaan.

Ik heb het geluk gehad dat wij, toen onze dochter klein was samenwoonden met meerdere gezinnen. Het was niet makkelijk en vaak alles behalve comfortabel, maar wat heb ik daar veel van geleerd!

Waardevol
Een van de meest waardevolle momenten was het moment waarop een andere moeder zei: “Ik weet het even niet meer, kan iemand de opvoeding even een paar weken van me overnemen?” Wauw…..gewoon moeder blijven, beschikbaar, een schoot en tegelijkertijd iemand anders vragen om iets over te nemen waarvan je op dat moment onderkent dat het je niet lukt.

Confronterend
Een van de meest confronterende zaken die me toen duidelijk zijn geworden: ouders zijn op z’n zachtst gezegd niet de meest toegankelijke mensen als het gaat om feedback en hulp aanvaarden wanneer ze reageren vanuit onbewuste patronen. Ze zijn niet aanspreekbaar, weten het altijd beter en verdedigen huis en haard om maar te laten zien dat ze het goed bedoelen.

En dat doen ze ook.

Ja, er is ook zoiets als natuurlijk weten wat goed is voor je kind, zodra dat echter overvleugeld wordt door onbewuste reactiepatronen (en daar hebben we er veel van…….) is  intuïtie, weten, natuurlijke autoriteit de deur uit.

En ik was ook zo’n ouder!

Omslag
Voor mij is de omslag gekomen op het moment dat ik mijn persoonlijke en spirituele ontwikkeling serieus begon te nemen en het ging toepassen in mijn dagelijkse leven. Dat werpt nog altijd zijn vruchten af.

Wat betekent persoonlijke en spirituele ontwikkeling voor de mate waarin ik hulp durf te vragen? Voor mij heeft dat betekend dat ik me ben gaan realiseren dat de ‘fouten’ die ik maakte, niet persoonlijk zijn. We maken  allemaal ‘fouten’, Als we het beter wisten hadden we die fouten niet gemaakt. We zouden veel meer bij elkaar kunnen Herkennen en erkennen.

We zijn niet alleen! Zodra we beseffen dat reactiepatronen herkend kunnen worden en door reflectie, oefening en inzicht veranderd kunnen worden in juiste, volwassen antwoorden zijn we bevrijd uit het lijden.

Wil je leren je reactiepatronen om te zetten in volwassen antwoorden?

Schrijf dan hieronder jouw verhaal en maak kans op een gratis skypecall over dit onderwerp.

Wil je mijn blogs (2x per maand) volgen en automatisch ontvangen?
Dan kun je je inschrijven op mijn website
Uitschrijven gaat ook weer net zo makkelijk.

Bij inschrijving ontvang je een gratis document met tips en quotes over communicatie.