Categorie: Anne

We hebben allemaal een mening over onze (ex)partner, of we nu gescheiden zijn of niet.
De kunst is zo te communiceren dat je kinderen daar geen last van hebben!
Ga eens samen zitten en bespreek hoe jullie het zo kunnen doen dat de kinderen geen hinder hebben van jullie oordelen over elkaar; ze hebben daar immers niets mee te maken, maar kunnen er wel ongemerkt schade door op lopen.
Laten we ook beseffen dat kinderen leren door na te doen.

Ter illustratie van dit thema kijk naar dit filmpje van SIRE

En deze TED x SF Video van Dr. Shefali Tsabary laat heel helder zien waar ik over schrijf.  Klik  HIER om de video te bekijken.
Haar toespraak raakt me diep en vind ik een aanleiding om jou te vragen om het door te sturen en om onderaan te reageren op de blog en de video.
The statistics beginning at 4:00 should concern us enough to make changes. If you want to know the one reason we hurt our children, listen to her explain it at 6:54. And if you’re curious about how we define worth and value in our society, stick around until 9:10.

Ook in elk ‘gewoon’ gezin
We hoeven niet gescheiden te zijn om ons te realiseren dat woorden veel kapot kunnen maken. Ook in een ‘gewoon’ gezin waar de boel lekker loopt, komt het voor dat ouders negatief over elkaar spreken.
In de supermarkt gehoord: Je vader snapt er niets van!
Of een vader die uit de auto stapt en tegen zijn zoon zegt. Je moeder is zeker weer vergeten dat je naar voetbal moet na school.
Ogenschijnlijk kleine zinnetjes, maar wat doen ze met een kind?
Wat gebeurt daar?

Loyaliteit
Een kind is van nature loyaal aan beide ouders en komt hierdoor in een positie terecht waarbij de ene ouder niet goed en de andere ouder wel goed is. Dat kan bij beide ouders gebeuren.
Elke zin die een aanval is op de andere ouder stelt een kind op de proef en kan hem in disbalans brengen.
We labelen zo makkelijk de gevolgen van gedrag op school, maar houden we ook rekening met de taal die wij als ouders bezigen?
Met de woorden die we gebruiken, ook over andere mensen?
Een lelijk woord zit in een klein hoekje.

Sorry zeggen
Heb je er eenmaal toch iets onaardigs uitgeflapt, zeg dan sorry en vertel je kind dat je boos was en dat het niet fijn was dat je dat over de ander zei.
Zo leert je kind meteen dat gedane zaken wel degelijk een keer nemen.

Hoe deed ik dat?
Ik heb na onze scheiding uitgesproken dat ik nooit, maar dan ook nooit slecht over hem zou spreken in het bijzijn van onze dochter.
En dat is gelukt. Nu onze dochter 17 is grappen we tegenwoordig in elkaars bijzijn wel over onze onhebbelijkheden. Het is niet zo erg als we gekscherend zeggen ‘Ja, je vader is wat verstrooid, een verstrooide professor! En: ‘Ja, je moeder doet te veel dingen tegelijk en dan wordt het een zootje’.
Dat zijn gezonde zaken die, als ze bespreekbaar zijn, ook nog eens kunnen dienen als spiegels waardoor je kunt groeien.

Kortom
Hou je frustraties bij je en kom er doorheen door zelf te reflecteren, hulp te vragen en te beseffen dat frustraties niet bij onze kinderen thuis horen.
Reken maar dat kinderen haarscherp zien waar onze leerpunten zitten. Maak er gebruik van als ze oud genoeg zijn. Luister!
Daar groeien ze van en wij ook.

Wat doe jij?
Wat zie jij, hoor jij, weet jij met betrekking tot dit onderwerp?
En wanneer het niet jezelf betreft, doe/zeg jij iets wanneer jij een andere ouder frustraties hoort ventileren in het bijzijn van kinderen?
Ik zou het leuk vinden als jij één van de mensen bent die een reactie geeft.
Wil je deze blog doorsturen naar andere ouders, hen wijzen op mijn blog, website en op mijn bedrijfspagina op Facebook?

Jonge mensen vinden taken, regels en afspraken over het huishouden, de bedtijden, school, huiswerk, de hond uitlaten, enz. niet altijd even leuk.
Wat kun je doen om deze steeds terugkerende onderwerpen de aandacht te geven die nodig is met als resultaat goede samenwerking op het thuisfront?

Een kans
Het is weer september, de scholen zijn weer begonnen en de meeste ouders kennen de volgende uitspraken: ik heb geen zin, hij is aan de beurt, nee dat doe ik niet, ik wil nog niet naar bed, ik doe mijn huiswerk straks wel enz.
Aandacht besteden aan regels, afspraken en de hierboven genoemde zaken is een kans.
Een kans om jonge mensen verantwoordelijkheid te geven en plezier te laten krijgen in onderhandelen.

Verantwoordelijkheid
Taken, regels nakomen en afspraken maken vraagt verantwoordelijkheid en kent privileges. Speel met de mogelijkheden. Zorg dat je als ouder de leiding houdt en kijk of er creatieve oplossingen van je kinderen komen voor zaken die je zelf nooit zo bedacht zou hebben.
Koppel het ouder worden van je kinderen ook aan deugden als: zorgzaamheid, zelfvertrouwen, respect, waardering, vrijgevigheid, vriendelijkheid. Je kunt daarbij de Deugdenkaarten gebruiken.

Een ritueel
Wat is voor mij de sleutel geweest voor het herzien en aanpassen van taken en regels ?
Het kiezen van vaste momenten in het jaar.
Wanneer kinderen weten wanneer de momenten zijn dat opnieuw gekeken wordt naar taken en afspraken ontstaat er een ritueel.
Bij ons is dat het moment dat er weer naar school gegaan wordt na de grote vakantie, na de kerstvakantie en rondom de verjaardag.
Kies dus vaste momenten waar je echt om de tafel gaat zitten, alles bespreekt en zorgt dat de afspraken en regels vast komen te liggen voor een week of maand.

Geef ze de ruimte en je krijgt ruimte
Wanneer kinderen een rol krijgen in het opnieuw kiezen van de gang van zaken in huis voelen ze zich gehoord en houden ze zich makkelijker aan de afspraken.
Nu onze dochter bijna 17 wordt denken wij (samen met haar) dat ze het aankan om zelf te bepalen wanneer ze naar bed gaat. Afspraak is nu dat als wij het vermoeden hebben dat ze niet genoeg slaap krijgt dat dat een onderwerp van gesprek is. We hebben het echter niet meer over een vaste bedtijd. Met deze verantwoordelijkheid is ze blij.
Dit blijk van vertrouwen schept bereidheid om samen te kijken naar alles wat nodig is om in harmonie taken te verdelen.

Jong geleerd is oud gedaan
Heb je nog een kleuter in huis, zorg dan dat huishoudelijke zaken als borstels, veger en blik, doekjes in de toolbox van je kleuter zitten, dan kan hij/zij meedoen en nadoen. Dit geldt ook voor eten klaar maken, tuinwerk.
Kinderen die spelenderwijs mee mogen doen met klusjes, taken en die een stem hebben in gezamenlijke activiteiten, tonen verantwoordelijkheid en creativiteit en hebben plezier in wat ze doen.

Tot slot
Zorg dat je plezier krijgt in wat je doet.
Neem de kwaliteit van werken die je dan ontdekt mee.
En ga doen waar je plezier in hebt.

Met dank aan mijn ouders die me de kans gaven om alle wel en niet leuke klusjes, taken en baantjes te ervaren.

Heb jij aanvullingen, vragen, wil je meepraten?
Zet jou reactie bij: laat wat van je horen.
Stuur deze blog door naar mensen waarvan je denkt dat ze er wat aan hebben.

Wanneer we ons kwetsbaar opstellen tonen we kracht
Waar of niet waar?
Ouders, hoe gaan we verder?  Wat zijn we met elkaar aan het doen?
Hoe gaan wij als ouders collectief aan onze toekomst en de toekomst van onze kinderen bijdragen
Dat waren een paar vragen uit het filmpje dat ik in mijn vorige blog mee stuurde. (onderaan staat nogmaals de link)
Het filmpje zette me aan het denken.
Hoe gaan wij als ouders met elkaar praten, nu het besef doordringt dat we kinderen anders kunnen begeleiden dan ons vaak geleerd is en dan we zelf meegemaakt hebben. Vanuit een conventionele kijk gaan dingen zoals ze gaan. Dat hoort zo. Zo doen wij dat nou eenmaal.
Van conventioneel naar evolutionair
Vanuit een evolutionair perspectief zijn we in ontwikkeling en veranderen de vormen.
We leren en blijven leren, ongeacht onze leeftijd.
Staan we open voor de feedback van andere ouders?
Ons kwetsbaar opstellen naar andere ouders en vragen om hulp is wat mij betreft een belangrijk onderdeel van het antwoord op de vraag: ‘Hoe kunnen we de volgende stap van conventioneel ouderschap naar evolutionair ouderschap zetten?’

Luisteren naar alle grote en kleine mensen
We kunnen jonge mensen begeleiden naar het vormen van een gezond ego wanneer we zelf feilbaar durven zijn, wanneer we laten zien dat we het niet allemaal/altijd weten.
Te rade gaan bij anderen en luisteren wanneer onze kinderen wat te zeggen hebben is voorwaarde voor deze ontwikkeling.
Kinderen weten ons regelmatig feilloos te wijzen op onze onvolkomenheden.
Ben jij de ouder die dan dankbaar is en beseft dat je kind wijs is of ben je de ouder die zich beschaamd voelt en zich beter voordoet en/of zich verdedigt?

De waarheid bestaat niet
Waarom willen mensen niet dat iemand meekijkt?
Op het moment dat iemand meekijkt moet je je eigen waarheid in het midden leggen. Dan laat je los dat je zeker weet dat je gelijk hebt.
Wat belemmert je om iemand anders mee te laten kijken?
We denken vaak dat we zwak zijn, dat we het zelf moeten kunnen.
Misschien heb je geen gelijk.’ (Als dat blijkt mag je daar blij mee zijn)
Je gaat nou eenmaal geen vuile was buiten hangen, zo ben je het gewend.
Dan kan die vuile was echter ook niet gewassen worden.

Een harde les
Ik, Anne ben niet gestruikeld maar gedonderd, plat op mijn bek.
Ik heb het allemaal van haver tot gort gezien. Mijn verdedigingsmechanismen, mijn trots, mijn onwetendheid.
Een voorbeeld: Wanneer een ouder mij vroeg of ik wilde luisteren en het ging over iets wat me niet lukte, dan luisterde ik slecht of niet en wist ik het zo te draaien dat er van de mogelijke bijdrage niets over bleef en dat ik het op mijn manier verder deed.
Nu ik terug kijk kan ik met compassie zien dat ik dat niet door had.
Dank aan alle ouders die een bijdrage geleverd hebben aan mijn bewustzijn. Pas sinds een aantal jaren kan ik zien dat ik vaak onmogelijk was en dat ik daar niets aan kon doen. Ik deed mijn best. Het was echt onbewust. En ik ben gaan luisteren. Wat bedoelen ze? Ik ben dankbaar voor alle feedback ook al was het vaak niet makkelijk en ja ik ga er voor altijd mee door.

Vraag aan jou
Ik zie hulp vragen als een toonbeeld van kracht. En jij?
Ik nodig je uit om in je eigen leven naar de momenten te kijken waar je geen hulp vroeg en wat dat je kostte.
Kijk ook in je leven waar je dat wel deed en wat het je opleverde.
Doe mee en plaats je antwoord in het vak: ‘Laat wat van je horen’.
Dank je wel, ook namens alle andere ouders die hier wat aan hebben.

De beloofde Link over integral Parenting naar een filmpje van Miriam Mason Martineau die ik ook bij de vorige blog plaatste.
Wil jij deze blog aan 1 ouder doorgeven waarvan jij denkt dat die deze teksten waardeert?
Wat kan ik voor jou betekenen? Neem contact op: contact@samenwijzer.net of bel me 06 10189786

Ze luisteren nooit!
Laatst hoorde ik bij een strandpaviljoen een moeder en twee  oma’s met elkaar over de kinderen spreken. ‘De kinderen luisteren niet’ , zei de moeder. ‘Ze luisteren nooit!’ Er werd over de kinderen gesproken terwijl ze er bij aanwezig waren.

We doen niets fout
Regelmatig kom ik in gesprek met ouders over onderwerpen die me raken zonder dat de ouders zich aangevallen voelen. Zonder dat ze het idee hebben dat ze iets fout doen, dan ontstaan er prachtige en waardevolle gesprekken. Vaak ligt het ook te gevoelig en dan lukt het niet, dan is het niet de juiste tijd, ben ik niet de juiste persoon, of komt er een antwoord in de trant van: ‘dat doe ik al.’

Aanspreekbaar
In dit ‘Paviljoen voorbeeld’ vroeg ik de moeder of ze geïnteresseerd was om van mij te horen wat mij geholpen had om te zorgen dat kinderen gaan luisteren. Ze antwoordde dat ze dat wel wilde.
Ik was echter nauwelijks gestart of ze zei: ‘o dat doe ik al!’
Te gevoelig!? Was ik te snel? Ik was vroeger regelmatig zelf niet aanspreekbaar als anderen me wilden laten zien dat het ook anders kon.

Film
Deze week ontving ik een filmpje van Miriam Mason Martineau, iemand die ik al een tijdje volg. Ze brengt op liefdevolle wijze vanuit een integrale visie drie belangrijke ‘practices’ in de opvoeding in beeld.

1.   Leer kijken door de ogen van je kind

2.   Contact met je kind is altijd stap één

3.   Neem niets persoonlijk

Vanaf het moment dat ik me meer bewust werd van mijn defensieve houding ten opzichte van mensen die me iets wilden zeggen of vragen over mijn manier van opvoeden heb ik besloten om me open te stellen en is mijn persoonlijke ontwikkeling in een stroomversnelling terecht gekomen.
Ik wilde me ontwikkelen omdat ik dan een beter voorbeeld zou zijn, een betere moeder, een beter mens. Er vanuit gaande dat ik al goed was, maar dat het de onbewuste (doorgegeven) patronen waren die me in de weg zaten.

Hierbij het filmpje van Miriam.

Mijn vragen aan jou:
Wat herken je?
Wil je ons vertellen hoe jij omgaat met wat Miriam in het filmpje vertelt?
Hoe ontwikkel jij je?
Ik zie de antwoorden graag tegemoet in het veld onder de blog en zou het op prijs stellen als je deze blog naar andere ouders zou willen sturen, op facebook zetten, twitteren.

Wil je meer weten, neem dan contact op: contact@samenwijzer.net of bel me  06 10189786